οι εμπρόσθιοι και αντίστροφοι εναρκτήρες συνδέονται ομοιοπολικά σε υψηλή πυκνότητα στη διαφάνεια σε ένα στοιχείο ροής. Η αναλογία των εκκινητών προς τη μήτρα στο υποστήριγμα καθορίζει την επιφανειακή πυκνότητα των ενισχυμένων συστάδων. Η κυψελίδα ροής εκτίθεται σε αντιδραστήρια για επέκταση με βάση πολυμεράση, και η εκκίνηση πραγματοποιείται καθώς το ελεύθερο / απομακρυσμένο άκρο ενός απολινωμένου θραύσματος "γεφυρώνει" σε ένα συμπληρωματικό ολίγο στην επιφάνεια. Η επαναλαμβανόμενη μετουσίωση και επέκταση οδηγεί σε τοπική ενίσχυση του DNA θραύσματα σε εκατομμύρια ξεχωριστές τοποθεσίες στην επιφάνεια της κυψελίδας ροής. Η ενίσχυση σε στερεά φάση παράγει 100-200 εκατομμύρια χωρικά διαχωρισμένες συστάδες προτύπων, παρέχοντας ελεύθερα άκρα στα οποία ένας γενικός εναρκτήρας αλληλουχίας υβριδοποιείται στη συνέχεια για να ξεκινήσει η αντίδραση αλληλούχησης. Αυτή η τεχνολογία κατατέθηκε για δίπλωμα ευρεσιτεχνίας το 1997 από το Ινστιτούτο Βιοϊατρικής Έρευνας της Γενεύης της Glaxo-Welcome (GBRI), από τους Pascal Mayer, Eric Kawashima και Laurent Farinelli, και παρουσιάστηκε δημόσια για πρώτη φορά το 1998. Το 1994 οι Adams και Kron υπέβαλαν δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για μια παρόμοια, αλλά μη κλωνική, επιφανειακή ενίσχυση ενίσχυσης, που ονομάζεται "γέφυρα ενίσχυσης" προσαρμοσμένη για κλωνική ενίσχυση το 1997 από την Church και την Mitra.
Εικόνα 155A | Η τεχνολογία PacBio SMRT και η Oxford Nanopore μπορούν να χρησιμοποιήσουν αναλλοίωτο DNA για να αντιμετωπίσουν μεθυλίωση. | Nivretta Thatra / CC BY-SA (https://creativecommons.org/licenses/by-sa/4.0/legalcode) | Page URL : (https://commons.wikimedia.org/wiki/File:3rd_gen_Epigenetics.png) από το Wikimedia Commons
Συγγραφέας : Yavor Mendel
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου